Ediția 2021

Concurs de traducere de poezie hispano-americană în limba română

Iluminación

Cómo podría aquí cuando la tarde baja


con fina piel de leopardo hacia


tu demorado cuerpo


no ver tu transparencia.


Enciende sobre el aire


mortal que nos rodea


tu luminosa sombra.


En lo recóndito


te das sin terminar de darte y quedo


encendido de ti como respuesta


engendrada de ti desde mi centro.


Quién eres tú, quién soy,


dónde terminan, dime, las fronteras


y en qué extremo


de tu respiración o tu materia


no me respiro dentro de tu aliento.


Que tus manos me hagan para siempre,


que las mías te hagan para siempre


y pueda el tenue


soplo de un dios hacer volar


al pajarillo de arcilla para siempre.

Cómo podría aquí

cuando la tarde baja

con fina piel de leopardo hacia

tu demorado cuerpo

no ver tu transparencia.

Enciende sobre el aire

mortal que nos rodea

tu luminosa sombra.

En lo recóndito

te das sin terminar de darte y quedo

encendido de ti como respuesta

engendrada de ti desde mi centro.

Quién eres tú, quién soy,

dónde terminan, dime, las fronteras

y en qué extremo

de tu respiración o tu materia

no me respiro dentro de tu aliento.

Que tus manos me

hagan para siempre,

que las mías te hagan para siempre

y pueda el tenue

soplo de un dios hacer volar

al pajarillo de arcilla para siempre.

José Ángel Valente

Poet spaniol născut în Ourense care a făcut parte din generația anilor ’50 de scriitori spanioli și care a scris atât în spaniolă, cât și în galiciană. A fost unul dintre cei mai influenți poeți din cea de-a doua jumătate a secolului XX, iar printre premiile câștigate se numără Premiul Fundației Pablo Iglesias Posse (1984), Premiul Prințesei de Asturias (1988) și Premiul Regina Sofia (1998). Poezia sa a evoluat către un existențialism liric radical influențat de mistica sincretică, precum cabala iudaică, sufismul și misticismul creștin.

25 APR 1929

18 IUL 2000

Spania

El pan

Perdonen que lo diga sin pudor,


pero mi madre y yo vivíamos en un pueblo


de hambrunas.

 

 

Las carencias


nos llevaban a todos a una especie de inocencia,


a un vivir


en el centro puro de nosotros mismos.


Así es cuando ya no queda nada salvo


la postura orgullosa de mi madre


que dormía como saciada.

 

 

Cada cierto tiempo pasaban profetas


que repetían monsergas en nombre de un dios


prometedor, pero cruel.


Ninguno trajo lluvia sobre los campos yermos


ni hizo el milagro de una simple lechuga.

 

 

Una tarde se asomó a nuestra puerta


un extranjero de mirada llameante, otro agorero,


pero no supimos quién ardía en él, si su dios


o su demonio.


Dijo llamarse Elías y tenía gran hambre como nosotros.


Se quedó mirando a mi madre


que en la artesa mezclaba un puñado de harina Santa Rosa


con una cucharada de manteca sin nombre.

 

 

Estoy haciendo un pan para mi hijo y yo. Lo comeremos


y después, con la dignidad de los pobres satisfechos,


nos moriremos de hambre, dijo mi madre

 

 

en Reyes V 17:12

Perdonen que lo diga sin pudor,

pero mi madre y yo

vivíamos en un pueblo

de hambrunas.

Las carencias

nos llevaban a todos

a una especie de inocencia,

a un vivir

en el centro puro de nosotros mismos.

Así es cuando ya no queda nada salvo

la postura orgullosa de mi madre

que dormía como saciada.

Cada cierto tiempo pasaban profetas

que repetían monsergas

en nombre de un dios

prometedor, pero cruel.

Ninguno trajo lluvia

sobre los campos yermos

ni hizo el milagro

de una simple lechuga.

Una tarde se asomó a nuestra puerta

un extranjero de mirada

llameante, otro agorero,

pero no supimos quién

ardía en él, si su dios

o su demonio.

Dijo llamarse Elías y tenía

gran hambre como nosotros.

Se quedó mirando a mi madre

que en la artesa mezclaba

un puñado de harina Santa Rosa

con una cucharada de

manteca sin nombre.

Estoy haciendo un pan

para mi hijo y yo. Lo comeremos

y después, con la dignidad

de los pobres satisfechos,

nos moriremos de hambre,

dijo mi madre

en Reyes V 17:12

José Watanabe

Poet peruan născut în Laredo care a făcut parte din generația anilor ’70, caracterizată prin ruptura de tradiția poetică anterioară, tendința spre colocvialitate și radicalismul ideologic. Watanabe a explorat moștenirea spirituală japoneză, ca urmare a originilor lipone din partea tatălui și s-a îndreptat către forma poetică Haiku, care în esență exprimă dorința de a lăsa lucrurile să se întâmple în timp ce poetul rămâne inactiv, în contemplație, devenind astfel un simplu observator.

17 MAR 1945

25 APR 2007

Peru

Poesía

Eres la compañía con quien hablo


de pronto, a solas.


te forman las palabras


que salen del silencio


y del tanque de sueño en que me ahogo


libre hasta despertar.

 

 

Tu mano metálica


endurece la prisa de mi mano


y conduce la pluma


que traza en el papel su litoral.

 

 

Tu voz, hoz de eco


es el rebote de mi voz en el muro,


y en tu piel de espejo


me estoy mirando mirarme por mil Argos,


por mí largos segundos.

 

 

Pero el menor ruido te ahuyenta


y te veo salir


por la puerta del libro


o por el atlas del techo,


por el tablero del piso,


o la página del espejo,


y me dejas


sin más pulso ni voz y sin más cara,


sin máscara como un hombre desnudo


en medio de una calle de miradas.

Eres la compañía con quien hablo

de pronto, a solas.

te forman las palabras

que salen del silencio

y del tanque

de sueño en que me ahogo

libre hasta despertar.

Tu mano metálica

endurece la prisa de mi mano

y conduce la pluma

que traza en el papel su litoral.

Tu voz, hoz de eco

es el rebote de mi voz en el muro,

y en tu piel de espejo

me estoy mirando mirarme

por mil Argos,

por mí largos segundos.

Pero el menor ruido te ahuyenta

y te veo salir

por la puerta del libro

o por el atlas del techo,

por el tablero del piso,

o la página del espejo,

y me dejas

sin más pulso ni voz y sin más cara,

sin máscara como

un hombre desnudo

en medio de una calle de miradas.

Xavier Villarutia

Poet mexican născut în Ciudad de México care în 1928 a devenit membru activ al grupului literar al revistei Los Contemporáneos (Contemporanii) și mai apoi a fondat primul teartu experimental din Mexic. Scrierile sale devin din ce în ce mai întunecate, tema morții fiind centrală, ca urmare a tensiunilor din Europa care au precedat cel de-al Doilea Război Mondial. În anul 1955 a fost înființat în Mexic Premiul Xavier Villarutia pentru cea mai bună carte a anului, primii doi câștigători fiind Juan Rulfo pentru "Pedro Páramo" și Octavio Paz pentru "El Arco y la lira".

27 MAR 1903

25 DEC 1950

Mexic